Over het werk van Ben Vollers

‘Als ik dit zie, dan hoef ik niet meer op vakantie,’ zei ooit iemand over een schilderij van Ben Vollers. En ze had gelijk, dit zijn schilderijen om doorheen te dwalen, er gebeurt van alles. Botsende patronen, lijnen, vlakken – via trappetjes, cirkels, tastende lijnen, gekleurde ruimtes zwerf ik de diepte in, als door een oude stad.

Ik kom langs afbladderende muren, gesloten luiken van gebarsten hout, een donker raam, ineens een flard blauwe lucht met in de verte wolken, oeroud pleisterwerk, her en der vreemde, verloren voorwerpen, door de tijd verzameld als stille getuigen van een onbegrepen vergankelijkheid. Laag over laag verdiepen en vervagen de kleuren (aards, blauw en rood, diep rood, zwart) – dan weer verstilde, dromerige vlakken, dan een breukvlak, donker…

Een ijle lijn, de herinnering aan een patroon, even klinkt een lichtvoetig ritme op (als uit een toegangspoort tot een donker, stenen trappenhuis waar net daarvoor een haastig meisje in verdween), voorzichtig, teder, raadselachtig, bijeengehouden door het hele vlak, de lijst, de grens met de rest van de wereld – een grens die niet zo scherp is.

Marco Kunst, september 2002